yin yang

Dubrovnik, Crotia, 2010 ; © TOA

En büyük mutluluk, mutsuzlukların sonunda yaşanmaz mı?. Mutlulukta, kederin olduğu yerde vardır aslında.. Çünkü, her ikisi de hissedebilme ve hissettiklerinle yaşayabilme becerimizin ürünüdür.

Black

Gece soğuk.. çıplak ayaklarım kumlarda .. salınıyor püskül püskül saçlarım sakallarıma karışarak.. Bir kadın, siyah pelerinine dolanmış.. çömelmiş köşesinde bir başına… uzaklarda.. gelip geçen beni gözlüyor tek gözü.. dolandığı kara çarşafların içinden parlıyor tek başına da olsa ayın minasında.. tozlu bezlerin o kara deliğinde.. başıma dolanan derinliğinde.. kara çarşafların içine dalan bakışlarım, bir kan yumağı bulur orada bazen.. içimizde biriktirdiğimiz, damarları belirgin ama durağan… yürek çöküntüsü.. dayanağım; elimde tuttuğum kemikler, uylukları avuçlarımda.. yol alıyorum ayın aydığı gecede.. adımlarım buz gibi bir kuma gömülerek , aşındırsa da tabanlarımı.. kısa ömürlü olsa da.. ulaşamaz bazen düşüncemiz, Timbuktu da ki bilinmeze bile.. Halbuki cam kırıkları ile dolu yolumuzda, yaralarımızı, toza bulanmış kanımızla harç edip, döşeriz aylakların ayalarına… yaşlanmak; hatalarımızı bandajlayarak kuşanmaktır ya yaralı benliğimize.. Ve her şeye rağmen çalmaktır bedenimizi ya yollara yeniden.. hatalarım.. yapmamam gerekenler.. ayıklanmış, öğrenen şu benliğim.. ah! bu benim benliğim.. içinden gelerek neleri yapmaması gerektiğini de öğrenmişti her seferinde.... Tecrübe denen maskeleri kuşanmış düzmece melaikeler; çömelmiş, eğrilip bükülüyordu bedenleri acı içinde… yırtınmış boğazları ile sanki arafın zirvesinden seslenerek.. hırıltılı.. gitme dedi bir kedi.. kapkaraydı.. kumlar taşladı tabanlarımı yeniden.. Üzerime binmiş ağırlığımdan öte, çöldü sanki gömen her bir adımımı çakarcasına yere.. büstünden bakınarak halime, kanatların açtı bir akbaba.. bir yel çarptı; sağ yanımdan yanağıma, efendimiz zamanın tellağı kum zerreciklerini.. yürüdükçe, tepelerin ardına sakladı kendini, güneşin geceye armağını hilal.. sonunda vardım içine, zifiri kaybetmiş sessiz bir dehlize..

Dubrovnik, 2010 ; © TOA

Ya olmak vardı paramparça ama içinden geldiğince ya da yok olmak yavaşça anlamların pençesinde, alelade..